In een pop is alles soep, witte soep. Het lijf van de larve is opgelost. Er is nog niets te bespeuren van het komende - in zonlicht vliegende - insect. Alleen de omhulling, het spinsel van de cocon, waarbinnen de metamorfose plaats vindt, is zichtbaar. De larve at en at, het dikke rupsje nooit-genoeg, wordt bij, hommel, zweefvlieg. Een insect dat en volant de voortplanting bewerkstelligt van bijna alle planten op aarde.
Terugkijkend naar vorig jaar, zie ik Bee Foundation in popstadium. De bijen die bij bosjes stierven, mijn wanhoop die weersproken werd door de hommels en bijen zelf. Zij vlogen langs als actieve hoopgevers. Het loslaten van de imkerlessen om zelf ruimte te maken voor iets nieuws. De inspiratietekst en de serie ‘bijleren doe je buiten’ bijeenkomsten, die – terugkijkend - de eerste editie vormen van de School voor Bijen en Biodiversiteit. Het omvormen van Bee Foundation zelf tot een zwerm van mensen die zich actief inzet voor het welzijn van de insecten, het welzijn van het leven op aarde.
In het donker van het grote sterven, de genocide en de oorlogen, stel ik me de vraag of wat ik doe elitair geneuzel is. Vaak lijkt dit zo. Of is het in contact komen met een bij, een hommel, een boom, precies dátgene wat we nodig hebben om van ze te gaan houden, voor ze te willen zorgen? En is dit contact precies ons innerlijke aanknopingspunt waardoor wij weer deel worden van het grotere geheel, van het leven dat overal om ons en door ons heen stroomt? Menselijkheid ontstaat niet in het vernietigen van de ander, wel in het zorgdragen voor het welzijn van ieder ander.
Wat ik wens voor 2024, is dat de School voor Bijen en Biodiversiteit een cocon is, die bijdraagt aan het proces van thuiskomen in je eigen natuur!
Ben jij erbij?
Namens het Team van Bee Foundation,
Sonne Copijn
|
